|
1762 лето
- Илјада и седемстотин шездесет и второ лето
- в Охрида од Цариграда дошел Солаор.
- Еј! Дошел Солаор.
- Се претставил пред Арсениа
- наша патрика честнаго
- и му рек'л слово горко, слово жалосно.
- Еј! Слово жалосно.
- Царска волја е да тргнеш
- денеска за Цариграда
- на тебе од врли Грци, голем поплак е.
- Еј! Голем поплак е.
- Собрал патрик свое стадо
- в црква свјати Климентова
- благослов им дал последен, р'це заплетил.
- Еј! Р'це заплетил.
- Д'лго време липал старец
- в молчење в'сенародно
- и по бела брада ронел с'лзи горешти.
- Еј! С'лзи горешти.
- Слушајте ме мили чеда
- јас ќе идам в Цариграда
- на мене од врли Грци голем поплак е.
- Еј! Голем поплак е.
- Грцки патрик ќе ни строши
- славна Охридска Столица
- и мене до смрт ќе држи в заточение
- Еј! В заточение.
- Ќе прати владици Грци
- лицем светци срцем в'лци
- ќе ве дават, ќе ве стрижат,
- ќе ве м’лзат до крв.
- Еј! Ќе ве м'лзат до крв.
- меѓу народа ќе сејат
- несогласје и омраза,
- да се мразат син со татка, и со брата брат.
- Ej! И со брата брат
- И ќе викнете до Бога
- и крило не ќе најдете,
- смирени ќе наведете
- глави доземи.
- Ќе ми бидете сираци;
- така било написано.
- Елате ми да ве гушна
- за последен п'т.
- Ч’рна т'га поразила
- старо, младо, м'жи, жени,
- Вси со р'це заплетени
- с’лзи проливат.
- Тој ги гушка, тие т'жни
- му целуват десна р'ка,
- и од р'ка как’ од извор
- с'лзи се лејат.
- Вјахнал Патрик брза коња
- и неволно уп'тил се.
- Тога грмкиј плач народен
- небо процепил.
- Умилил се чесниј Патрик,
- свалил шапка навезана,
- погледал на сино небо,
- љуто прок’лнал:
- „Ох! послушај, милиј Боже!
- Хаир никога да немат
- Стамче беј и Бујар Лигдо,
- Пејко челеби!
- Милостивиј Бог послушал
- патричка горешча клетва;
- слава нихна, семе нихно
- погубил со шум.
- И сега во куќи нихни
- ткае пајак пајачина
- и на пусти стрехи нихни
- хукат хутове
Предлошка:ЈС-100
|
1762 лето - Mакедонски народни песни
