Цветови – Славко Јаневски

ЦВЕТОВИ - СЛАВКО ЈАНЕВСКИ

В Тиквешко негде, в некое село,

кај в слана тивко венеше цвете,

- убија дете.

Последна солза од око капна...

кога на ридот есента стапна,

в крви се изми утрото бело.

И кога в зраци челикот светна

последна мисла ко птица летна:

"Мајка ми сама остана в село".

О, детски очи!

Криевте в себе небесно катче...

Румено крвје течеше в жили

в радост без почин...

Кај око детско натопи земја

гороцвет никна, разлиста пролет,

кај крвта врела растопи слана

црвена роза закити поле.

Мајската роза и цветот модер

в миризма молат:

"Закити, друже, огнена пушка

со цвеќа млади,

па напред појди и други деца

брани со гради".

В Тиквешко негде, в некое село,

кај в слана тивко венеше цвете,

- убија дете.