Утрото над нас – Кочо Рацин

Од далечнините модри се веат

на сонцето златните далги,

од далечнините модри се леат

на утринта росните влаги.

Под долги, меки ширини рамни

магла се танка крева

и по селата мали - заспали

шумоли скришно врева.

Шумоли - в срце тага налева

за црноземните робjа,

шумоли скришно за мртви поља

за села и градови - гробjа.

Ех, тија долги ширини рамни!

Ех, тaja мака пуста!

Мртви и темни сурови гламњи

скршена гранка маслинка!

По тиja пот се човечка дими

и снага крвава цвили,

по тијa радост никого нема

а сонце радосно има!

Но тиja росни утрини пресни

копнат во гради и тлеат.

Копнат и како бура пеат

и како огин палат.