Тутуноберачите – Кочо Рацин

На кантар студен со туч го мерат

а можат ли да го измерат,

нашиот тутун – нашава мака

нашава солена пот!

Од темни зори на утрини летни

до никоја доба на вечери зимни

тој гладно пие тагата наша

и потта и крвта и снагата ни.

Жолт – жолти прави лицата бледни

и жолта гостинка у градите носи.

По утрини росни, по мугрите пресни,

наведени ничкум по полињата родни

зачмаени ние го береме.

Лист по лист кини

лист по лист нижи

лист по лист превртуј, притискај,

лист по лист милно, таговно реди

и на долга низа од капки пот

и надеж со клетва и зелена јад,

со коров поглед на очите матни

по кревките лисја жолтозлатни

прикаса горка на живот клет

нанижи безгласна а така јасна.

Та не знаеш ли?

Денот ли дојде тој да се мери –

мерка му нема, а в градите длаби

без да се запре, без дно да најде

не тага а клетва, и в очи матни

и не сакајќи сама се дига фуријата.

Кантарот носи лисјето златно

а в гради луто далгите беснат

на жолтата мака – на жолтиот тутун

на жолтата пот на рацете ни!