Ленка – Кочо Рацин

Откако Ленка остави

кошула тенка ленена

недовезена на разбој.

и на налани отиде

тутун да реди в монопол –

лицето ѝ се измени

веѓи паднаја надолу

и усти свија кораво.

Не беше Ленка родена

за тија пусти тутуни!

Тутуни – жолти отрови

за гради – китки розови.

Прва година помина

грутка в срцето ѝ легна,

втора година намина

болест ја в гради искина.

Трета година земјата

на Ленка покри снагата.

И ноќе кога месечко

гроб ѝ со свила виеше.

Ветерчок тихо над неа

жална ѝ тага рееше:

„Зошто ми, зошто остана

кошула недоткаена?

Кошула беше даровна.