Дојчин јунак, Сирак Јанко и Крали Марко, Солунски чувачи

Се собрале, се набрале,

До три Бана, до три Кралја,

Во град Солун, на Солунски,

На Солунски седум кули.

Едниот је Дојчин јунак,

Дојчин јунак од Солуна;

А вториот сирак Јанко,

Сирак Јанко од Јанина;

А трекиот Крали Марко,

Крали Марко од Прилепа;

Јадат, пијат, се веселат,

Со нојбет си градот чуват.

Сите редот одредоха,

Редот дојде на Дојчина,

Та си узе златна вигла,

Та разгледа горе долу,

По патишта, по друмишта,

И по поле и по море.

Кога гледат по морето,

Зададел се шарен кораб,

Внатре седе еден турски

Еден турски челебиа,

Еден Турчин чужја вера,

Не си иде на скелето,

Право тегле на Беш чинар;

Там излезе од коработ,

И отвори бели чадар.

Как си виде Дојчин јунак,

Та си вјахна брза коња,

Та си слезе на Беш чинар;

Од далеку се предвикна,

На Турчина му говоре:

„Море турски челебиа,

Море Турчин чужја вера!

Заш’ не идеш на скелето,

Да си платиш тешки ѓумрук,

Тук си дошол на Беш чинар?“

Турчин веле и говоре:

„Ја не дојдоф да ви плаштам,

Да ви плаштам тешки ѓумрук;

Тук сум дошол од Султана,

Да повелјам град Солуна.“

На Дојчин му жал паднало,

Та си крена боздогана,

Та си фрли по Турчина;

И боздоган му утече,

И не погоди Турчина.

Тога Турчин се предвикна:

„Излезите од коработ

Да фатиме Дојчин јунак!

Дојчин назад се поврна,

Дробни солзи си пророни,

Отиде на седум кули,

На дружина им говори:

„Што седите, што гледате?

Дошла турска челебиа,

Челебиа чужја вера;

Што чиниме да чиниме,

Град Солуна да чуваме.“