Проштавање – Кочо Рацин

На печалбарите

Не ли ти кажав, не ли ти кажав,

нели ти реков на проштавање?

Ич не ме чекај, ич не ме пекај

Белград е ламња, во Белград ја роб

снага по туѓи палати оставам,

снага во усни несити клавам,

и дома – дома не ќе се вратам,

не ќе ги пијам очите твои

не ќе ја гледам снагата твоја –

далеку негде сувата рака

по тебе, Вело, пустата мака

пуста ќе остане...

Знам оти ѓердан веќе не нижеш,

знам оти чеиз и ти не везеш,

знам, Вело, пусто остана сичко –

не ли си и ти аргатка клета?

Тутуни садиш, тутуни нижеш,

тутун таговно у монопол редиш,

ме споменуваш и ем си жалиш

денови – крепи тешки си редиш –

Величко, мори, другачко златна!

Но почуј, Вело, што ќе ти кажам!

Не ми се, Вело, жали и клети!

Подигни очи – очи засвети

нија очи, што душа горат!

Тој што ни, Вело, однесе сичко –

тој ни остави од темно темен

веков за мака – но и за борба.

Има на вој свет како нас многу!

Има ги, има – мачат се, копат,

копачи копат по темнината,

копачи копат и тунел дупат.

И има, има – радост голема

радост длабока во темнината:

да светиш, Вело, жар да се стопиш –

во борба гроб ти душа не зема!